Dlaczego?

Dlaczego ludzie kłamią? 

Dlaczego poświęcają Ci czas, żeby po chwili Cię zostawić? 

Dlaczego rzucają słowa na wiatr? Mówią, że zostaną "na zawsze", a potem odchodzą bez słowa pożegnania? 

Dlaczego mówią "kocham Cię", skoro wcale tego nie czują? Bo jak można kochać kogoś, a po chwili wymienić na inną osobę? 

Dlaczego łamią serca, choć wiedzą, że już wystarczająco zostaliśmy skrzywdzeni? 

Dlaczego pozwalają nam wierzyć, że ta bajka będzie trwała wiecznie, choć wiedzą, że przyszłość przyniesie ból? 

Dlaczego tworzą z nami więź, aby zaraz ją zerwać? 

Dlaczego mówią, że nie chcą nas stracić, a potem sami nas odtrącają? 

Dlaczego obiecują, pozwalają marzyć i planować wspólną przyszłość, jeśli nie chcą jej z nami przeżyć? 

Dlaczego wbijają nam nóż w plecy, skoro poświęciliśmy dla nich wszystko? 

Dlaczego ludzie nie doceniają tego jak się przed nimi otwieramy? Przecież tak wiele nas to kosztuje...

Dlaczego oferują przyjaźń i wsparcie jak i tak nie chcą mieć z nami nic wspólnego?

Dlaczego wykorzystują nasze dobre, otwarte serca? Nie tak łatwo było zaufać.

Dlaczego tak trudno wyrzucić kogoś z głowy, skoro ten ktoś już dawno o Tobie zapomniał?

Dlaczego oni ruszają dalej bez nas, a my nie potrafimy zaakceptować rzeczywistości? 

Dlaczego żyjemy w takim świecie, gdzie młodzi ludzie cierpią, choć powinni się bawić? W takim, gdzie czujemy się niewystarczający i niechciani... 

Dlaczego ludzie zadają rany, które nie chcą się zasklepiać? 

Dlaczego tak trudno się pozbierać?

Dlaczego tak nam źle?

Dlaczego?